مقدمه

تمام بخش های یک بازی به صورت مختصر در سند طراحی بازی (Game Design Documnet) گردآوری می شود و البته تعداد صفحات بستگی به بزرگی بازی داد، به عنوان مثال، کاملا واضح است که بازی Tetris و GTA در تعداد صفحات سند طراحی با هم متفاوتند.

در مفھوم کلی ، طرح بازی اشاره دارد به اصل ایده پشت یک بازی. اما این عبارت بیش از این معنا دارد.
در بازی ھای بزرگ ، طرح بازی به ریشه اصلی و یا موضوع اصلی بازی نسبت داده می شود.ھمینطور به
قصه ، موضوع اصلی و سابقه ی شخصیتھا.
در بازی ھای کوچکتر و در بازیھایی که شخصیت تعریف شده و یا موضوع اصلی در کار نیست ( شاید یک بازی
ماشین مسابقه ای ساده)
تعریف طرح بازی نسبت داده می شود به اینکه :

سند طراحی بازی با نام لاتین Game Design Document و با اختصار GDD یک سند کاملا جامع است.این سند دایماً در حال توسعه است که شامل تمام جزئیات و جنبه های بازی مورد نظر است. پس تیم سازنده تمامی نکات را می داند و می داند که چگونه بازی را بسازند.

1.    نوشتن اسناد طراحی: اسناد طراحی بازی در حقیقت قلب طراحی بازی می باشد. یک طراح بازی باید همه یا قسمتی از جریان توسعه بازی را بنویسد. شما باید واقعاً بلد باشید که چگونه بنویسید و خوب بنویسید. اگرچه کتب مختلفی در باب نویسندگی نوشته شده امّا راه بهتر و واقعی برای بهتر نوشتن، خواندن مقالات Anatomy of a Design Document است که در پایگاه اینترنتی Gamasutra.com منتشر شده است. (لازم به ذکر است که ترجمه این مقاله با عنوان ساختار اسناد طراحی در دست ترجمه است و بزودی توسط همین تارنما منتشر می شود مترجم)

2.    ساختن یک مرحله سه بعدی: ساختن مرحله سه بعدی بازی از جایی شروع می شود که 90 درصد مکانیک بازی، طراحی بازی، سیستمهای دارایی، اسکریپت نویسی، کد نویسی، هوش مصنوعی و... گذاشته شده باشد. ساختن مرحله همچنین پایه طراحی بازی است.

برای ایجاد ترس و انتقال ترس به تماشاگر، تنها خلق پرسوناژهایی که در معرض خطر قرار دارند کافی نیست. بلکه تماشاگر یابد در حس این ترس شریک باشد. بدین ترتیب در فیلمنامه هایی از این دست، از پرسوناژ یا شخصیتی بهره می گیرند که مستمرا می هراسد و از طریق او ترس به تماشاگر منتقل می شود. (مثال: دختری جوان و تنها یا کودکی خردسال)

توسعه شخصیت های بازی: شخصیت های بازی بیشتر قسمت فریببنده بازی هستند. رویدادهای و اتفاقات آنها برای مردم کاملاً جذاب و جالب توجه است. داستان های بسیاری تاکنون گفته شده اما بیشتر مردم شخصیت های اصلی داستان را بیشتر از سایر قسمت ها دوست دارند. چرا که این شخصیت ها محرک داستان هستند و داستان بدون شخصیت همچون صفحه اخبار حوادث یک روزنامه می ماند.
بسیاری از طراحان نمی خواهند که یک شخصیت را به عنوان شخصیت اصلی بازی طراحی کنند چرا که باور دارند بازی باز باید همان شخصیت اصلی بازی باشد

مقدمه: هدف اسناد طراحی بیان دید بازی، شرح محتویات و آماده کردن یک طرح 

برای اجرا می باشد. اسناد طراحی به طور کلی یک کتاب راهنما برای تولید کننده 

می باشد تا با کمک آن به هدف برسد. در این اسناد از ایده های طراحی قهرمان تا 

انواع تکنیک ها و مهارت های آن برای هنرمندان و برنامه نویسان نوشته شده است

امّا متاسفانه این اسناد در بیشتر اوقات نادیده گرفته می شود و یا در رسیدن به اهداف 

این سند کوتاهی می شود که این کوتاهی می تواند توسط تولیدکننده، طراح بازی، برنامه 

نویس یا هنرمند انجام پذیرد.

در راستای سری مقالات "چگونه بازیساز شویم" به آخرین بخش یعنی موسیقی و صداگذاری می رسیم. همانطور كه در بخش های قبل هم مشاهده كردیم، یك بازی از تصاویر، راه ها و روایت ها تشکیل شده است. در این قسمت به یكی از اصلی ترین قسمت های یك بازی یعنی صداگذاری و در ادامه موسیقی می رسیم.

نسل به نسل که جلوتر می رویم، به لطف تکنولوژی های برتر، داستان در بازی ها بیشتر اهمیت پیدا می کند. در زمان های گذشته بازی ها بیشتر گیم پلی بودند و اشارات خیلی کمی به داستان می شد. به شخصه در میان تمام قسمت های تشکیل دهنده یک بازی داستان را بیشتر دوست دارم. بسیاری در جواب این عقیده من می گویند که اگر به داستان علاقه داری چرا بازی می کنی؟

کن لوین (Ken Levine) سازنده بازی های بزرگی چون BioShock ،System Shock 2 و SWAT 4 می گوید بازی ها پیش از هر چیز گیم پلی هستند. این حرف کاملا درستی است، چون شما یک بازی را برای انجام دادن گیم پلی آن تهیه می کنید و حال اگر این قسمت که در واقع هسته اصلی آن است، دارای ضعف باشد و یا رنگ و بوی تازه ای نداشته باشد، با یک مشکل بزرگ در بازی خود روبرو هستید. در واقع این گیم پلی است که گرافیک، داستان، موسیقی و… را به هم مرتبط می کند. در حقیقت گیم پلی یک بازی، ظرفی است که تمام نکات دیگر بازی در آن ریخته می شوند. اما چطور یک گیم پلی خوب داشته باشیم. اول از همه تنها کسانی می توانند بازیساز موفقی باشند که یک بازیکن حرفه ای هم باشند. در حقیقت علم بازیسازی پیش از آن که تئوری باشد، عملی است. شما تنها با تجربه می توانید به ساختار گیم پلی پی ببرید. البته این بدین معنی نیست که فقط بازی های بزرگ را انجام دهید. من به شخصه حتی ضعیف ترین بازی های بازار را هم تجربه می کنم، چون بزرگترین درسی که می توانید در زمینه بازیسازی و طراحی گیم پلی یاد بگیرید، از اشتباهات بازی های دیگر است. یک بازی ضعیف را اجرا کنید و از نظر حرفه ای به آن نگاه کنید و ببینید که چه چیزی در این بازی شما را می رنجاند و به قولی شما را جذب خود نمی کند. این موارد را روی کاغذ بیاورید و باز هم بازی های ضعیف دیگر انجام دهید و لیست خود را کامل کنید. حال به سراغ بازی های متوسط یا قوی بروید.